Á veg heim av klappjakt, seint ein seinnapart, máttu ein skjútti og klappari hansara ganga niðan eina mótbrekku.
Teir báðir høvdu fingið nógvar harur, og vóru vísir í at teir vóru frammaliga í kappingini, um at gerast ársins harukongur.
Áðurnevnda mótbrekka gjørdist heldur drúgv hjá skjúttanum, og komnir niðaná, gingu teir seg beint fram á eina holu har ein hara sat í.
Skjúttin var útlúgvaður, og bað klapparan taka byrsuna, fáa haruna út og skjóta hana. Skjúttin var vísur í, at við hesari haruni afturat, var hann antin fremst ella næstfremst.
Klapparin tók byrsuna, og fór yvir at holuni. Komin yvir til holuna hyggur hann inn og sær fittu haruna sita stilla í holuni.
Klapparin gjørdist bleytur um hjarta, tók so synd í haruni og segði við skjúttan, sum stóð skamt har frá og bíðaði: “Hygg hvussu fitt hon hyggur uppá mje, je fái mje ikki til at skjóta hana”.
Skjúttin, ið stóð og droymdi um harusteypið, gjørdist heldur illur, skrykti byrsuna frá klapparanum, og bad hann fáa haruna út úr holuni við einari ávísari ferð. Skjúttin skuldi sjálvur skjóta haruna, um klapparin ikki kundi.
Klapparin so gjørdi, fekk haruna út og sjálvandi helt hon til beins. Skjúttin miðaði eftir henni men í síðstu løtu gjørdi hann av at skjóta við síðunar av. Hann fekk seg ikki at skjóta haruna, nú hon var vorin so “fitt”.
Klapparin var honum hinvegin ikki so fittur longur, og hetta fekk stakkalin eisini so dyggiliga at vita.
Haran legði tó líka í, tí hon slapp, og við henni reyk eisini dreymur skjúttans um gylta harusteypið.