lag: Ritukvæði
Eg nú tykkum frá skal siga,
hvussu lagnan vera kann,
tá ið svangligt er í haga,
hvussu hungur níva kann.
Her var kalt og ongin gróður,
summarlíðka, ongin kom,
greitt var mær, er onki fóður,
stóð eg skjótt á deyðatrom.
Hvat var nú til ráð at taka.,
hungur er jú svørð so hvast,
fyri bakka ungar blaka,
hesin tankin nívdi fast.
Tríggir ungar, svangir, kaldir,
okkurt má eg gera skjótt,
teirra dagar eru taldir,
kemur ongin matur skjótt.
Tá kom tankin, burt úr ongum,
at í Suðuroynni nú
innflyta úr londum mongum,
allir teir, ið mangla frú.
Tankin ringur var at bera,
heldur enn at liggja deyð,
dóttir ”burturadoptera”,
bjargar okkum burt úr neyð.
Tá hon suður skuldi fara,
tók eg hana inn at mær,
ansað tær mín góða kæra,
vandar nógvir eru har.
Einaferð um árið ganga,
suðringarnir høgum í,
allir vilja harur fanga,
hetta er stór vandatíð.
Eg tær ynski alt tað besta,
lurtað hvat eg sigi tær,
tá tú hoyrir byrsur bresta,
halt teg formanninum nær.
Inni undir Nakki grava,
nevndarlimir býli nýtt,
verja móti stormi, kava,
har skal verða fjálgt og lýtt.
Í garagu, haran svevur,
ballað inn í teppi bleytt,
hon umsíður gott tað hevur,
fyrstu ferð, at hon er mett.
Nú umsíðir kom tann løtan,
haran slapp í egnan búð,
trygd hon svevur fast og søtan,
fitta hara vakna nú.
Kom nú her mín lítli skattur,
legg teg mína tasku í,
niðan brekka ganga fattur,
undir Nakkinum í Líð.
Tá opnaður bleiv ”fjallarevur”
bleikir stóðu báðir tveir,
deyðablund sín haran svevur,
nipnir stóðu sveinar tveir.
Haran situr nú í Vágum,
syrgir deyða unga sín,
fast tað taki teimum báðum,
teir, ið drópu unga mín.