Lag: Villankens sang
Har innast í fjørðinum Trongisvágur liggur,
og Oyrnafjall stolt yvir bygdina hyggur
Tað øld eftir øld, virka sá mannafjøld.
Teir garpar og kvinnur her settu seg niður,
tey sóu sær lívsvón, her valdaði friður
at byggja sær búð, høvdu bát, seyð og kú.
Tey løgdu inn teigar og gagnnýttu heiðar,
har torvið tey skóru, og kolið oman bóru
úr Rangabotni, kendu einki til veg.
Her livdu tey saman í gleði og gaman-
við Tjaldri teir róðu, og í TGB bólt slóu-
har niðri á sand, og drógu hvalir á land.
Í Ósan tey fóru, og sílini heim bóru,
í Millánni sigldu og hornini hildu,
har uppi á Hvál,- á Lyngheyggi kyndu bál.
Um vetursins tíðir, tað vóru ei skíir-
á Verkstaðið gingu, og skoyturnar fingu-
merktu ei kavastorm, skreiddu úti við Torn.
Vár miðdepil kærur, var sjálvur Húsgarður
sum børn øll har spældu til mans upp tey aldu
og øll vóru kát, tá tey róðu bedingsbát.
Nú onnur er støðan, alt hetta er søga
her miðdepil liggur, og Stórá hon hyggur,
sær ungdóm til leik, her náttúran ei sveik.
Í kvøld eru saman, í gleði og gaman,
vit harumenn heiðra, 120 ár feira,
seta ungar garpar við, haldið góðan gamlan sið.
JCM